Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Eνα παpαμύθι αλλιώτικo από τ'άλλα...


Once upon a time και μια φορά κι έναν καιρό, όταν ακόμα οι πόλεις ήταν χωρισμένες σε άνω και κάτω μεριά, έριξαν κλήρο στην Pissa για να αποφασίσουν έτσι δίκαια σε ποιά από τις δυο μεριές θα χτιζόταν το εξαώροφο καμπαναριό του τόπου τους το οποίο ήθελαν να γίνει λαμπρό και ξεχωριστό - σήμα κατατεθέν μέσα στους αιώνες.

Το καμπαναριό θα το έχτιζε ο ξακουστός και πολυφημισμένος χτίστης της εποχής Μισέλ, που όλοι ήθελαν να έχουν στον τόπο τους κάποιο έργο του.

Ο κλήρος για την ανέγερση του καμπαναριού έπεσε στην Ανω Pissa κι έτσι ο Μισέλ ξεκίνησε την κατασκευή του γεμάτος διάθεση για δημιουργία, όπως άλλωστε έκανε και κάθε φορά που ξεκινούσε κάποιο έργο.

Από τις πρώτες κι όλας ημέρες της κατασκευής όμως και αφού μελέτησε την σύσταση του εδάφους, άρχισε να έχει ενδοιασμούς για την επιτυχία του αποτελέσματος. Διαπίστωσε ότι το συγκεκριμένο σημείο της Ανω Pissa που επιλέχθηκε για την κατασκευή του καμπαναριού ήταν πολύ κοντά στο ποτάμι, το έδαφος εκεί ήταν ιδιαίτερα χαλαρό και αυτό δεν εγγυόταν την περαιτέρω σταθερότητα του έργου.

Μάταια ο Μισέλ προσπάθησε να ενημερώσει τους άρχοντες του τόπου. Αλλαζονικά ανένδοτοι, ήθελαν οπωσδήποτε το καμπαναριό στην συγκεκριμένη περιοχή που του είχαν υποδείξει και δεν δέχονταν να ακούσουν τις πιθανότητες αποτυχίας. 

Λιγότερο ενθουσιασμένος αλλά πάντα με διάθεση για δημιουργία ο Μισέλ, ξεκίνησε την κατασκευή του μαρμάρινου καμπαναριού προχωρώντας αργά αργά και σταθερά...

............

Πέρασαν χειμώνες, καλοκαίρια, μήνες και χρόνια και κάποια βροχερή μέρα η κατασκευή του καμπαναριού τελείωσε.

Από νωρίτερα εκείνο το πρωινό είχαν αρχίσει να καταφθάνουν οι κάτοικοι από την Ανω αλλά και την Κάτω Pissa, προκειμένου να θαυμάσουν το νεόκτιστο ολοκαίνουριο καμπαναριό που θα κοσμούσε τον τόπο τους.
Το ψιλόβροχο δεν τους πτοούσε, ήταν όλοι εκεί κρατώντας στο ένα χέρι τις ομπρέλες τους και στο άλλο σημαιάκια του τόπου τους! Σίγουρα θα γινόταν μεγάλη γιορτή κι αυτό που επιθυμούσαν ήταν να μάθει ο κόσμος όλος για το καμπαναριό τους.

Οταν έφτασε κι ο δημαρχος για να ξεκινήσει την τελετή των εγκαινίων, η βροχή δυνάμωσε. Ο Μισέλ καθόταν μόνος του σε μια γωνιά κι ενώ θα έπρεπε να συμμετέχει στους πανηγυρισμούς των κατοίκων ήταν βουβός και σιωπηλός. Κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει τι τον ενοχλούσε αλλά και κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του. Ολοι ζητωκραύγαζαν γεμάτοι χαρά για το καινούριο καμπαναριό τους.

Οταν ο δήμαρχος τελείωσε το λογύδριό του, πήρε το ψαλίδι να κόψει την κορδέλα η βροχή δυνάμωσε δραματικά.
Τώρα έριχνε καρεκλοπόδαρα και σε λίγα λεπτά το έδαφος είχε γίνει πολύ μαλακό και λασπώδες.

Οι φόβοι που εξέφρασε εξ αρχής ο Μισέλ για την ποιότητα του εδάφους, επαληθεύτηκαν μόλις ακούστηκε ένας υπόκωφος θόρυβος και η νότια πλευρά του καμπαναριού άρχισε να βυθίζεται. 

Τριγύρω επικρατούσε μια απέραντη σιγή. Κανείς δεν πανηγύριζε πια, δεν μιλούσαν καν παρά μόνο εμβόντητοι παρακολουθούσαν το καμπαναριό τους να βυθίζεται. 

Οταν ο υπόκωφος θόρυβος σταμάτησε, έπαψε να βυθίζεται και το καμπαναριό. 

Απογοητευμένος και καταστεναχωρημένος ο Μισέλ γύρισε την πλάτη του και περπάτησε μακρυά από την Ανω Pissa... Ηθελε να φύγει όσο πιο μακρυά μπορούσε, δεν άντεχε να αντικρύσει ξανά το μοναδικό αποτυχημένο έργο του, ούτε για μία ακόμα φορά.
Περπατώντας έφτασε στο λιμάνι, εκεί που άραζαν τα καίκια που έρχονταν από τη Μεσόγειο για να εφοδιαστούν πραμάτειες. Δεν το σκέφτηκε πολύ ο Μισέλ, πήγε στο πρώτο καίκι που βρήκε μπροστά του και ζήτησε από τον καπετάνιο του να τον πάρει μαζί του χωρίς να ξέρει καν τον προορισμό.. 

Ο καπετάνιος ήταν ένας καλός και δίκαιος άνθρωπος και διέκρινε αμέσως την ανάγκη για φυγή του Μισέλ. Χωρίς να τον ρωτήσει πολλά λοιπόν, τον δέχτηκε στο καίκι του, μάζεψαν τα πανιά και ξεκίνησαν το μακρυνό ταξίδι της επιστροφής για τον τόπο του, τη Χίο.

...............

Αφού πέρασαν τρικυμίες και φουρτούνες, μπουνάτσες και μποφόρια - κάποιο γελαστό απόγευμα ο Χιώτης καπετάνιος που εν τω μεταξύ είχε γίνει καλός φίλος με τον Μισέλ και θα τον βοηθούσε στην προσαρμογή του στο νησί, έδεσε με ασφάλεια το καίκι του στο λιμάνι του νησιού. Καθώς αποβιβαζόταν ο Μισέλ, κοίταξε τον καινούριο αυτό τόπο κι ένιωσε ένα συναίσθημα οικειότητας να τον αγκαλιάζει. Στο λιμάνι είχαν καταφθάσει οι οικογένειες των ναυτικών για να τους υποδεχθούν. Ακολούθησε τον καπετάνιο κι αυτός τον σύστησε στην γυναίκα και την μοναχοκόρη του: "Από δω ο νέος μας φίλος ο Μισέλ από την Pissa την Ανω... που από σήμερα θα λέγεται ο Μιχάλης ο Pissanos"!!

Δεν μετάνιωσε ο Μιχάλης που άφησε πίσω του την πατρίδα του, ήταν σίγουρος πως αυτός εδώ ο τόπος θα γινόταν η καινούρια πατρίδα γι'αυτόν και τους απογόνους του. 

Κι έζησε αυτός καλά, οι απογόνοι του (ανά τον κόσμο) καλύτερα... and they lived happily ever after.

==


Αφιερωμένο σε όλους τους Pissanos της γης με την ίδια καταγωγή και περισσότερο στα ξαδέλφια μου Michael και Jimmy.




==

"
                          (το καμπαναριό που έχτισε ο Μισέλ σώζεται μέχρι σήμερα 
                                          και βρίσκεται στην κεντρική Ιταλία)




..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου