Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Ο μύθος του λευκού φορέματος και η παραπλανημένη πριγκίπισσα



«Ο Λαλάκης μου είπε ότι είμαι χοντρή και ότι αν δεν αδυνατίσω δεν θα με αγαπήσει ποτέ κανείς αληθινά… όπως αντιλαμβάνεσαι δεν πρόκειται να τον παντρευτώ πλέον…»
Αυτά τα λόγια μου είπε προχθές η φίλη μου Ρία που ηλικιακά βρίσκεται γύρω στα 30, έχει μελετήσει βιβλία και βιβλία αλλά η ζωή την απογοήτευσε για ακόμα μία φορά. Δεν της λείπει κάτι, μεγάλωσε σαν πριγκίπισσα και ακόμα και σήμερα απολαμβάνει το κανάκεμα της οικογένειάς της κάθε φορά που βρίσκεται μαζί τους μιας και ζει μόνη από τα φοιτητικά της χρόνια. Δεν έχει το σωματότυπο ανορεξικού μοντέλου, μία φυσιολογική κοπέλα είναι που όταν ντύνεται δεν φοράει 0 αλλά ούτε και plus size.

Να τα βράσω τα πρότυπά σας ανεγκέφαλοι. Τα λόγια του Λαλάκη με έκαναν να θυμώσω πραγματικά με όλους αυτούς τους κακομαθημένους νέο-έλληνες μπούληδες που στα 30something τους τρώνε–πίνουν-πλένονται στην πατρική στέγη και για να διακαιολογούν την ύπαρξη του «σήματος κατατεθέν» εκεί ανάμεσα στα αχαμνά τους βρίσκουν ενίοτε μία «παραπλανημένη πριγκίπησσα» για να εναποθέσουν τις ανασφάλειες και τους κομπλεξισμούς τους.
Τόσο δυσβάσταχτοι είναι ακόμα και για τους ίδιους! Δημιουργούν λοιπόν εφήμερες σχεσούλες αποκλειστικά πηδηματικού περιεχομένου (γιατί αξίζουν πραγματικά μόνο η μαμά και η αδελφή τους).

'Οπως μετά την απομάκρυνση από το ταμείο δεν αναγνωρίζεται κανένα λάθος, ομοίως και μετά την εκσπερμάτωση δεν αναγνωρίζεται και ο εκάστοτε Λαλάκης.


Ο μέχρι πριν λίγα λεπτά ερωτύλος γόης αυτοεξορίζεται από το θρόνο του και ξαφνικά καταλαμβάνεται από το πνεύμα των προβλημάτων της σύγχρονης εποχής, θυμάται τα δάνεια και τα δανεικά του, τις απλήρωτες υπερωρίες του, τα οικογενειακά του προβλήματα, την κόρη του γείτονα που πρέπει να παραλάβει από το λιμάνι νωρίς το πρωί, το modem που έχει αφήσει ανοιχτό..... ούτε λίγο ούτε πολύ αυτός που μέχρι πριν ήταν τόσο ευρηματικός προκειμένου να επέλθει η συνεύρεση, τώρα νιώθεις – αισθάνεσαι – ψυχανεμίζεσαι με όλο σου το είναι ότι δυσφορεί και θέλει να φύγει από δίπλα σου.

Και μόλις κλείσει πίσω του η πόρτα παθαίνει αυτομάτως ολική απώλεια μνήμης.

Μάταια η παραπλανημένη πριγκήπισσα περιμένει με το τηλέφωνο στο χέρι ή κάνει συνεχώς refresh στις διαδικτυακές της διευθύνσεις αναζητώντας το πολυπόθητο μήνυμα ακόμα και στα junk mail!  

Μην επαναλαμβανόμαστε, όπως είπαμε μετά την απομάκρυνση από το ταμείο….......



Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη, αυτή της φίλης μου της Αθηνάς που είναι ένα γλυκύτατο πλάσμα λίγο μετά τα 30, που η ζωή την έχει βασανίσει απανωτά αλλά εκείνη αντιστέκεται γενναία, επαναπροσδιορίζοντας τον ορισμό του πολεμιστή.

«Ρε συ, θα ήθελα τη γνώμη σου, -μού έγραψε τις προάλλες η Αθηνούλα και συνέχισε- άκου, με τον Γιώργο είμαστε μαζί περί τα 4 χρόνια και μένουμε μαζί 3. Βασικά εγώ θέλω να προχωρήσουμε (οικογένεια, παιδί ίσως κ.λπ) εκείνος λέει ότι προχωράμε γιατί πάμε ταξίδια κλπ. Επίσης  μου λέει ότι θα πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα πρώτα γιατί η οικονομική κατάσταση δεν είναι καλή. Γενικά έχει μια τάση να με υποτιμά, και ενώ αυτό στην αρχή δεν έδινε σημασία, τώρα με ενοχλεί. Βρίσκομαι σε μία περίεργη φάση της ζωής μου, νιώθω ότι έχω "βαλτώσει" και έχω αφήσει τα πράγματα χωρίς να τα ελέγχω εγώ…»

Μήπως πρέπει να δούμε τι πραγματικά έχουμε δίπλα μας και να επανεξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους υπάρχει?

Μήπως τα "ναι" και τα "όχι" μας γίνονται τελικά "ίσως" μόνο και μόνο από φόβο να μη στεναχωρήσουμε τους άλλους ενώ αυτός που ουσιαστικά πιέζεται είμαστε εμείς και μόνο εμείς? 

Μήπως πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στην κουραστική πια ερώτηση-ατάκα της μαμάς, της γιαγιάς, της νονάς, της θειάς, της συναδέλφου, της γειτόνισσας, κ.ο.κ: «Πότε θα σε δούμε νυφούλα»? (Σημ. Αναρωτηθήκατε ποτέ το γιατί ΜΟΝΟ οι παντρεμένες και χωρίς άλλους σημαντικά προσωπικούς επιτευγμένους στόχους κάνουν τέτοια ερώτηση?) 

Κοιτάξτε γύρω σας…. Σκεφτείτε πόσες φίλες και γνωστές σας είναι πραγματικά ευτυχισμένες από τη σχέση ή το γάμο τους…. Μόνο αυτές που αναζήτησαν βαθειά μέσα τους τι πραγματικά θέλουν κι αφού το εντόπισαν απλά τον αναζήτησαν και βρίσκοντάς το ακολούθησαν μαζί του το δρόμο της καρδιάς τους.

Για τις περισσότερες από όσες σας παρακινούν να παντρευτείτε ακόμα κι αν δεν έχετε σχέση, ο γάμος είναι αυτό ακριβώς που έχει αυτή τη στιγμή η φίλη μου η Αθηνά , με μόνη εξαίρεση πως όταν η φίλη μου φορέσει το άσπρο φόρεμα αυτομάτως θα τοποθετηθεί σε άλλη κατηγορία στα μάτια των συντηρητικών.



Αθάνατη κυρία Κοκοβίκου… πόσο επίκαιρη είσαι ακόμα κι έναν αιώνα μετά!!


Υπάρχει ένας καλά διατηρημένος μυστηριώδης μύθος γύρω από το μυστήριο του Γάμου.
Τον τρέφουν χρόνια τώρα όλοι όσοι «τρέφονται» από αυτόν. 
Είτε λέγονται οίκοι νυφικών, είτε ανθοπώλες, είτε χρυσοχόοι, είτε οργανωτές γάμων 
(brand new and f***ing trendy), είναι όλοι τους λιθαράκι στο πολυπόθητο γεγονός που έχει διάρκεια λίγων ωρών αλλά κοστίζει μία ολόκληρη περιουσία.

Καμιά τους δε σας μίλησε για τη σημασία της συντροφικότητας. Για το ότι η κοινή σας πορεία (πείτε το και γάμο το ίδιο μου κάνει) με έναν άλλο άνθρωπο σας ανοίγει ένα καινούριο κόσμο στον οποίο οι οικογένειές σας οφείλουν να έχουν μία διακριτική παρουσία και όχι να πρωταγωνιστούν. Η δε γυνή (εσείς) να φοβήται (δηλαδή ΝΑ ΣΕΒΕΤΑΙ) τον άνδρα.
(Νισάφι πια με την αμάθεια, διαδώστε τη γνώση για να εκλείψει κάποτε).

Η ζωή είναι πολύ σύντομη τελικά για να την ζούμε θλιβερά και καταπιεσμένα. 


Σε οποιοδήποτε τομέα. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε κανέναν και τίποτα να μας την ταράζει. Δική μας είναι η απόφαση εάν θα την περάσουμε γελώντας ή κλαίγοντας.  





Αν αναλογιστούμε ότι όλα όσα μας συμβαίνουν γίνονται για να πάρουμε κάποιο μάθημα θα γίνουμε σοφότεροι και θα πορευθούμε παραπέρα... 
Ας επουλώσουμε τις πληγές μας και αποδεχτούμε το Εγώ μας κι ας αποκτήσουμε η κάθε μία από εμάς την καλύτερη και πιο ειλικρινή φίλη που είχαμε ποτέ. 

Τον Εαυτό μας!


Κι επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και τα θαύματα εξακολουθούν να συμβαίνουν, σας πληροφορώ ότι μόνο όταν μπόρεσα να συνυπάρχω με εμένα, όταν στεκόμουν αγέρωχη στα πόδια μου και όλοι αναρωτιούνταν για την πηγή της ενέργειάς μου – τότε ήρθε στη ζωή μου ο Καλός μου. 

.....Και ω! ναι, δεν κράταγε μεζούρα!!!





Ειλικρινά παραπλανημένες πριγκήπισσες, τι περιμένατε να ακούσετε από εμένα που δεν το ξέρετε ήδη βαθειά μέσα σας?




2 σχόλια: