Η μητέρα μου ήταν ανέκαθεν ο ορισμός της γυναίκας.
Περήφανη, όμορφη, δυναμική, ευρηματική, αφοσιωμένη στην οικογένειά της, απλή και σοφή μαζί, με πληθώρα γνώσεων, που θα έλεγε κανείς ότι είχε φοιτήσει σε πολλά και διάφορα σχολεία, ενώ στην ουσία δεν είχε παρά ελάχιστη σχολική μόρφωση, αλλά ήταν ιδιαίτερα παρατηρητική.
Τίποτα δεν της χαρίστηκε, κόπιασε μα κατάφερε να κατακτήσει όλα όσα απέκτησε στη ζωή της.
Είχε πάντα τόση θέληση και τέτοιο πείσμα, που δεν πέρασε στιγμή από το μυαλό μου ότι θα έφτανε η μέρα που η εικόνα της αυτή θα ανατρεπόταν ολοκληρωτικά.
Συχνά αναρωτιόμασταν με τον πατέρα μου, πώς θα είχε εξελιχθεί η κατάστασή της εάν είχαμε δώσει κάποτε μεγαλύτερη σημασία σε μικρές λεπτομέρειες, που όταν συνέβαιναν εμείς τις αντιμετωπίζαμε με χαμόγελο.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς άρχισαν όλα και δυστυχώς δεν διαθέταμε τη γνώση, αλλά ούτε και τη σχετική ενημέρωση, για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Θυμάμαι ένα απόγευμα, είχαμε κανονίσει με τη μαμά μου να συναντηθούμε και θα έπαιρνε ταξί να έρθει να με βρει στον τόπο του ραντεβού κοντά στο γραφείο μου. Μου έκανε εντύπωση, όταν απαντώντας στην κλήση που δέχτηκα στο κινητό μου λίγη ώρα πριν την προκαθορισμένη συνάντησή μας, ήταν ο αστυφύλακας υπηρεσίας του γειτονικού αστυνομικού τμήματος που με ενημέρωνε ότι ήταν εκεί η μητέρα μου παρακαλώντας τον να με καλέσει να πάω να την παραλάβω από το τμήμα, διότι δεν θυμόταν πού ακριβώς ήταν το γραφείο μου.
Όταν αργότερα μείναμε οι δυο μας, η αδαής αστειεύτηκα ότι με τέτοιο κούκλο αστυνομικό κι εγώ θα είχα προσποιηθεί μερική απώλεια μνήμης.
Και το συμβάν έκλεισε εκεί.
Μία άλλη φορά πάλι που οι γονείς μου είχαν ραντεβού στο φυσιοθεραπευτή, προκειμένου να παρκάρει το αυτοκίνητο ο πατέρας μου, την άφησε στην είσοδο του ιατρείου ζητώντας της να τον περιμένει εκεί για να ανέβουν μαζί στο γιατρό.
Όταν όμως έφτασε, εκείνη δεν ήταν εκεί, ούτε είχε ανέβει μόνη της.
Έντρομος άρχισε να την αναζητά στους γύρω δρόμους χωρίς αποτέλεσμα και μετά από αρκετή ώρα γυρίζοντας άπραγος κι απογοητευμένος στο σπίτι, τη βρήκε εκεί.
Τη ρώτησε τι είχε συμβεί και εκείνη του απάντησε ότι το μόνο που θυμόταν ήταν πως βρέθηκε έξω στο δρόμο μόνη της χωρίς να ξέρει το γιατί και σκέφτηκε να γυρίσει σπίτι της.
Έτσι, περπάτησε περίπου πέντε χιλιόμετρα με το ήδη καταπονημένο από την (επίσης πρώιμη) οστεοπόρωση σώμα της, προκειμένου να επιστρέψει στη σιγουριά και την ασφάλεια του σπιτιού της.
Σε κάποια στιγμή ήρθαν οι εξετάσεις και η γνωμάτευση: η μαμά μου είχε άνοια, την ασθένεια της τρίτης ηλικίας.
Διπλά άτυχη, αφού η ασθένεια εκδηλώνεται συνήθως σε άτομα ηλικίας άνω των 60 ετών, αλλά υπάρχει και μία μικρή ομάδα ανθρώπων που εμφανίζουν συμπτώματα πριν από αυτή την ηλικία, όπως συνέβη και με τη μαμά μου.
Συνηθέστερο είδος άνοιας η νόσος Αλτσχάιμερ με ποσοστό 50% των πασχόντων.
Η έγκαιρη διάγνωση μπορεί να βοηθήσει τον περίγυρο του ατόμου να προγραμματίσει το μέλλον και να του διασφαλίσει ποιότητα ζωής.
Θεραπεία δυστυχώς δεν υπάρχει, παρακολουθεί κανείς μέρα με τη μέρα τον εκφυλισμό οικείων άτυχων προσώπων.
Εμείς αγνοήσαμε τα ήπια πρώτα συμπτώματα της άνοιας της μητέρας μου και χωρίς να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε ξαφνικά αντιμέτωποιμε έναν διαφορετικό άνθρωπο, που έβαλε στην άκρη τα κοινωνικά «πρέπει» και προέβαλε μόνο τις ανάγκες του.
Όπως ακριβώς κάνουν τα παιδιά που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους, με περισσότερη κυκλοθυμική διάθεση και στιγμές αναλαμπής.
Μετά την εξασθένηση της μνήμης και τα προβλήματα προσανατολισμού της, σταδιακά έπαψε να φροντίζει τον εαυτό της, να παίρνει αποφάσεις και να έχει γνώμη. Αφού απέκτησε διαταραχές στη σκέψη και το λόγο κι έχοντας διανύσει κατά γράμμα όλα τα εξελικτικά στάδια της νόσου, πλέον δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί σε όλα τα επίπεδα.
Αφανής ήρωας και φροντιστής της ο μπαμπάκας μου, που έγινε για μένα μπαμπάς και μαμά μαζί και είναι στο πλευρό της συντρόφου του, φροντίζοντας και εξυπηρετώντας την εξ ολοκλήρου και αδιαμαρτύρητα, από την πρώτη στιγμή που τον χρειάστηκε, δεκαπέντε χρόνια τώρα.
Έπαψα καιρό τώρα να θλίβομαι στη θέα γυναικών μεγαλύτερων από τη μαμά μου, αλλά με άριστη ψυχοσωματική κατάσταση.
Μπορεί εκείνη να μη μπόρεσε να συμμετέχει ενεργά σε κανένα από τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου, αλλά όταν το μυαλό της «είναι εδώ», ξέρω ότι νιώθει περήφανη και χαίρεται για μένα.
Δεν θέλω να μπω στην υποθετική διαδικασία να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή όλων μας και κυρίως η δική της χωρίς την άνοια.
Αποδέχτηκα την πραγματικότητα χωρίς να ελπίζω σε θαύματα και ευχαριστώ κάθε ημέρα που ξημερώνει, έχοντας μαζί μας αυτή τη γυναίκα με το απλανές βλέμμα πίσω από τα γυαλιά, νιώθοντας ευγνωμοσύνη που με έφερε στη ζωή, που ήταν και παραμένει πάντα η μητέρα μου.
